Die ‘rooien’Rond mijn 22ste werd ik in 1976 lid van de Partij van de Arbeid. In het Brabantse dorp waar ik woonde vierde destijds de KVP hoogtij. Die ‘rooien’ werden als hartstikke links en bedreigend gezien in het vertrouwde, overwegend katholieke en patriarchale zuiden. In het volgende iets grotere dorp was het niet veel anders. Het kostte rond 1975 nog moeite om een zaaltje te reserveren voor de PvdA-afdelingsvergadering. Uiteindelijk heb ik in Uden een heerlijke tijd gehad en veel vrienden gemaakt bij de PvdA. En aansluiting bij de Rooie Vrouwen was het begin van mijn emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. We volgden de ene cursus na de andere en emancipeerden dat het een lieve lust was. We zongen uit volle borst mee met Coby Schreier in het Vrouwenkaffee:“Vrouwen we strijden samen voor een betere mensenmaatschappij”.Tweedekans-onderwijsJongens gingen na de lagere school als vanzelf naar de middelbare. Voor meisjes was het uitzonderlijk om te studeren. Mijn vader zei ‘Later zorgt een man voor je dus studie en eigen inkomen zijn niet nodig’. Ik was nog te jong en te bleu om daartegen te protesteren en ging op mijn 16de aan het werk. Vanuit leergierigheid begin ik met de schriftelijke cursus ‘Politiek Bekeken’ bij de Stichting Burgerschapscursus. Een onderdeel van de cursus was een dag meelopen in de Tweede Kamer. Ik interviewde, zeer onder de indruk, Aad Kosto en Annelien Kapeyne van de Capello herinner ik me. Later werd ik bij de Rooie Vrouwen gestimuleerd om parttime onderwijs te volgen. Vanaf mijn 29ste stapelde ik de ene studie op de andere. Zie LinkedIn. Ik baalde wel dat ik weer op zondag over mijn werk scripties zat te maken, maar al bij al leerde ik gemakkelijk en genoot van de studie- en loopbaanstappen die daaruit voortvloeiden.

Ben je er voor mij?Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft. Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact  geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!

Dikke en dunne vriendenIn Suriname hoorde ik praten over dikke en dunne vrienden. Dit loste voor mij meteen iets op wat toch altijd ingewikkeld voelde. Is het nou een kennis of een vriend? Nu zijn het voor mij allemaal vrienden. De een wat dikker, de ander wat dunner. Vriendschap vind ik essentieel voor de kwaliteit van leven. Met vrienden voel je je verbonden en tegelijk vrij en onafhankelijk. Dit ervaar ik in onze familie. Ik heb vier zussen en vier broers. Al vroeg leerde ik samen delen, lachen, werken, ruziemaken, spelen, enzovoort. Ook leerde ik mijn best te doen om een portie van de ouderlijke aandacht te krijgen die verdeeld moest worden tussen de drukke zaak en het grote gezin. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit een ex-zus of ex-broer krijg. Het warme geborgen gevoel blijft. Bij vriendschapsrelaties gaat dit anders. Vrienden komen en gaan, bewegen voor langere of kortere tijd mee met woonplaats, studie, partner, hobby, kinderen of werkkring. Vrienden maken gaat niet zomaar en vrienden uit het oog verliezen doet net als een scheiding zeer. Pijn die je kunt verteren waardoor ruimte komt voor nieuwe vriendschappen. Dunne vrienden worden dikke vrienden of omgekeerd.

Stilstaan om vooruit te komenMaar goed dat deze stoel niet kan praten. In mijn praktijk is vanzelfsprekend sprake van vertrouwelijkheid. Wat heb ik veel vrouwen en ook mannen uitgenodigd om te stoppen, te zitten en te voelen. Pas nadat ik dit zelf met pijn en moeite aandurfde, er zelfs vertrouwd mee raakte en nog sterker... vaak vrijwillig stop en ga zitten voelen. Aansluitend op de 4-jarige Lagere Detailhandelsschool ben ik als 16-jarige mijn fulltime werkend leven gestart. Al snel daarna ben ik daarnaast een leergierige parttime studie-stapelaar geworden en tot nu toe gebleven. Zie mijn profiel op LinkedIn als je wilt. https://www.linkedin.com/in/jozienwijnakker/ Tientallen zelfmanagement-boeken, studies en podcasts heb ik verslonden. Geleidelijk aan is de studie-verslaving vervangen door nieuwsgierigheid en enthousiasme. Mijn spreekwoordelijke shit werd compost en ik schrijf dan ook vrijwillig en met veel plezier over persoonlijke ontwikkeling, vooral op basis van haptonomie. Mij heeft al die ontwikkeling goed gedaan en hierover deel ik van harte. In mijn persoonlijk proces en mijn coach- en haptotherapiepraktijk staat de 'methode' stoppen-zitten-voelen centraal. Opgedane kennis en uitgebreide ervaring hebben me laten zien dat je echt vooruitkomt als je een pas op de plaats maakt. Velen heb ik uitgenodigd, aangemoedigd en begeleid bij verkenning van hun binnenwereld. Je kunt hiermee zelf aan de slag gaan. Deze blogs zijn bedoeld om je mogelijkheden aan te reiken, zijn echter geen vervanging van begeleiding door hulpverleners. Raadpleeg daarom desgewenst of zonodig je huisarts, een haptotherapeut www.hapto.nl. of andere specialist. 

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Die ‘rooien’Rond mijn 22ste werd ik in 1976 lid van de Partij van de Arbeid. In het Brabantse dorp waar ik woonde vierde destijds de KVP hoogtij. Die ‘rooien’ werden als hartstikke links en bedreigend gezien in het vertrouwde, overwegend katholieke en patriarchale zuiden. In het volgende iets grotere dorp was het niet veel anders. Het kostte rond 1975 nog moeite om een zaaltje te reserveren voor de PvdA-afdelingsvergadering. Uiteindelijk heb ik in Uden een heerlijke tijd gehad en veel vrienden gemaakt bij de PvdA. En aansluiting bij de Rooie Vrouwen was het begin van mijn emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. We volgden de ene cursus na de andere en emancipeerden dat het een lieve lust was. We zongen uit volle borst mee met Coby Schreier in het Vrouwenkaffee:“Vrouwen we strijden samen voor een betere mensenmaatschappij”.Tweedekans-onderwijsJongens gingen na de lagere school als vanzelf naar de middelbare. Voor meisjes was het uitzonderlijk om te studeren. Mijn vader zei ‘Later zorgt een man voor je dus studie en eigen inkomen zijn niet nodig’. Ik was nog te jong en te bleu om daartegen te protesteren en ging op mijn 16de aan het werk. Vanuit leergierigheid begin ik met de schriftelijke cursus ‘Politiek Bekeken’ bij de Stichting Burgerschapscursus. Een onderdeel van de cursus was een dag meelopen in de Tweede Kamer. Ik interviewde, zeer onder de indruk, Aad Kosto en Annelien Kapeyne van de Capello herinner ik me. Later werd ik bij de Rooie Vrouwen gestimuleerd om parttime onderwijs te volgen. Vanaf mijn 29ste stapelde ik de ene studie op de andere. Zie LinkedIn. Ik baalde wel dat ik weer op zondag over mijn werk scripties zat te maken, maar al bij al leerde ik gemakkelijk en genoot van de studie- en loopbaanstappen die daaruit voortvloeiden.

Ben je er voor mij?Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft. Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact  geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!

Dikke en dunne vriendenIn Suriname hoorde ik praten over dikke en dunne vrienden. Dit loste voor mij meteen iets op wat toch altijd ingewikkeld voelde. Is het nou een kennis of een vriend? Nu zijn het voor mij allemaal vrienden. De een wat dikker, de ander wat dunner. Vriendschap vind ik essentieel voor de kwaliteit van leven. Met vrienden voel je je verbonden en tegelijk vrij en onafhankelijk. Dit ervaar ik in onze familie. Ik heb vier zussen en vier broers. Al vroeg leerde ik samen delen, lachen, werken, ruziemaken, spelen, enzovoort. Ook leerde ik mijn best te doen om een portie van de ouderlijke aandacht te krijgen die verdeeld moest worden tussen de drukke zaak en het grote gezin. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit een ex-zus of ex-broer krijg. Het warme geborgen gevoel blijft. Bij vriendschapsrelaties gaat dit anders. Vrienden komen en gaan, bewegen voor langere of kortere tijd mee met woonplaats, studie, partner, hobby, kinderen of werkkring. Vrienden maken gaat niet zomaar en vrienden uit het oog verliezen doet net als een scheiding zeer. Pijn die je kunt verteren waardoor ruimte komt voor nieuwe vriendschappen. Dunne vrienden worden dikke vrienden of omgekeerd.

Stilstaan om vooruit te komenMaar goed dat deze stoel niet kan praten. In mijn praktijk is vanzelfsprekend sprake van vertrouwelijkheid. Wat heb ik veel vrouwen en ook mannen uitgenodigd om te stoppen, te zitten en te voelen. Pas nadat ik dit zelf met pijn en moeite aandurfde, er zelfs vertrouwd mee raakte en nog sterker... vaak vrijwillig stop en ga zitten voelen. Aansluitend op de 4-jarige Lagere Detailhandelsschool ben ik als 16-jarige mijn fulltime werkend leven gestart. Al snel daarna ben ik daarnaast een leergierige parttime studie-stapelaar geworden en tot nu toe gebleven. Zie mijn profiel op LinkedIn als je wilt. https://www.linkedin.com/in/jozienwijnakker/ Tientallen zelfmanagement-boeken, studies en podcasts heb ik verslonden. Geleidelijk aan is de studie-verslaving vervangen door nieuwsgierigheid en enthousiasme. Mijn spreekwoordelijke shit werd compost en ik schrijf dan ook vrijwillig en met veel plezier over persoonlijke ontwikkeling, vooral op basis van haptonomie. Mij heeft al die ontwikkeling goed gedaan en hierover deel ik van harte. In mijn persoonlijk proces en mijn coach- en haptotherapiepraktijk staat de 'methode' stoppen-zitten-voelen centraal. Opgedane kennis en uitgebreide ervaring hebben me laten zien dat je echt vooruitkomt als je een pas op de plaats maakt. Velen heb ik uitgenodigd, aangemoedigd en begeleid bij verkenning van hun binnenwereld. Je kunt hiermee zelf aan de slag gaan. Deze blogs zijn bedoeld om je mogelijkheden aan te reiken, zijn echter geen vervanging van begeleiding door hulpverleners. Raadpleeg daarom desgewenst of zonodig je huisarts, een haptotherapeut www.hapto.nl. of andere specialist. 

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Die ‘rooien’Rond mijn 22ste werd ik in 1976 lid van de Partij van de Arbeid. In het Brabantse dorp waar ik woonde vierde destijds de KVP hoogtij. Die ‘rooien’ werden als hartstikke links en bedreigend gezien in het vertrouwde, overwegend katholieke en patriarchale zuiden. In het volgende iets grotere dorp was het niet veel anders. Het kostte rond 1975 nog moeite om een zaaltje te reserveren voor de PvdA-afdelingsvergadering. Uiteindelijk heb ik in Uden een heerlijke tijd gehad en veel vrienden gemaakt bij de PvdA. En aansluiting bij de Rooie Vrouwen was het begin van mijn emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. We volgden de ene cursus na de andere en emancipeerden dat het een lieve lust was. We zongen uit volle borst mee met Coby Schreier in het Vrouwenkaffee:“Vrouwen we strijden samen voor een betere mensenmaatschappij”.Tweedekans-onderwijsJongens gingen na de lagere school als vanzelf naar de middelbare. Voor meisjes was het uitzonderlijk om te studeren. Mijn vader zei ‘Later zorgt een man voor je dus studie en eigen inkomen zijn niet nodig’. Ik was nog te jong en te bleu om daartegen te protesteren en ging op mijn 16de aan het werk. Vanuit leergierigheid begin ik met de schriftelijke cursus ‘Politiek Bekeken’ bij de Stichting Burgerschapscursus. Een onderdeel van de cursus was een dag meelopen in de Tweede Kamer. Ik interviewde, zeer onder de indruk, Aad Kosto en Annelien Kapeyne van de Capello herinner ik me. Later werd ik bij de Rooie Vrouwen gestimuleerd om parttime onderwijs te volgen. Vanaf mijn 29ste stapelde ik de ene studie op de andere. Zie LinkedIn. Ik baalde wel dat ik weer op zondag over mijn werk scripties zat te maken, maar al bij al leerde ik gemakkelijk en genoot van de studie- en loopbaanstappen die daaruit voortvloeiden.

Ben je er voor mij?Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft. Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact  geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!

Dikke en dunne vriendenIn Suriname hoorde ik praten over dikke en dunne vrienden. Dit loste voor mij meteen iets op wat toch altijd ingewikkeld voelde. Is het nou een kennis of een vriend? Nu zijn het voor mij allemaal vrienden. De een wat dikker, de ander wat dunner. Vriendschap vind ik essentieel voor de kwaliteit van leven. Met vrienden voel je je verbonden en tegelijk vrij en onafhankelijk. Dit ervaar ik in onze familie. Ik heb vier zussen en vier broers. Al vroeg leerde ik samen delen, lachen, werken, ruziemaken, spelen, enzovoort. Ook leerde ik mijn best te doen om een portie van de ouderlijke aandacht te krijgen die verdeeld moest worden tussen de drukke zaak en het grote gezin. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit een ex-zus of ex-broer krijg. Het warme geborgen gevoel blijft. Bij vriendschapsrelaties gaat dit anders. Vrienden komen en gaan, bewegen voor langere of kortere tijd mee met woonplaats, studie, partner, hobby, kinderen of werkkring. Vrienden maken gaat niet zomaar en vrienden uit het oog verliezen doet net als een scheiding zeer. Pijn die je kunt verteren waardoor ruimte komt voor nieuwe vriendschappen. Dunne vrienden worden dikke vrienden of omgekeerd.

Stilstaan om vooruit te komenMaar goed dat deze stoel niet kan praten. In mijn praktijk is vanzelfsprekend sprake van vertrouwelijkheid. Wat heb ik veel vrouwen en ook mannen uitgenodigd om te stoppen, te zitten en te voelen. Pas nadat ik dit zelf met pijn en moeite aandurfde, er zelfs vertrouwd mee raakte en nog sterker... vaak vrijwillig stop en ga zitten voelen. Aansluitend op de 4-jarige Lagere Detailhandelsschool ben ik als 16-jarige mijn fulltime werkend leven gestart. Al snel daarna ben ik daarnaast een leergierige parttime studie-stapelaar geworden en tot nu toe gebleven. Zie mijn profiel op LinkedIn als je wilt. https://www.linkedin.com/in/jozienwijnakker/ Tientallen zelfmanagement-boeken, studies en podcasts heb ik verslonden. Geleidelijk aan is de studie-verslaving vervangen door nieuwsgierigheid en enthousiasme. Mijn spreekwoordelijke shit werd compost en ik schrijf dan ook vrijwillig en met veel plezier over persoonlijke ontwikkeling, vooral op basis van haptonomie. Mij heeft al die ontwikkeling goed gedaan en hierover deel ik van harte. In mijn persoonlijk proces en mijn coach- en haptotherapiepraktijk staat de 'methode' stoppen-zitten-voelen centraal. Opgedane kennis en uitgebreide ervaring hebben me laten zien dat je echt vooruitkomt als je een pas op de plaats maakt. Velen heb ik uitgenodigd, aangemoedigd en begeleid bij verkenning van hun binnenwereld. Je kunt hiermee zelf aan de slag gaan. Deze blogs zijn bedoeld om je mogelijkheden aan te reiken, zijn echter geen vervanging van begeleiding door hulpverleners. Raadpleeg daarom desgewenst of zonodig je huisarts, een haptotherapeut www.hapto.nl. of andere specialist. 

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Die ‘rooien’Rond mijn 22ste werd ik in 1976 lid van de Partij van de Arbeid. In het Brabantse dorp waar ik woonde vierde destijds de KVP hoogtij. Die ‘rooien’ werden als hartstikke links en bedreigend gezien in het vertrouwde, overwegend katholieke en patriarchale zuiden. In het volgende iets grotere dorp was het niet veel anders. Het kostte rond 1975 nog moeite om een zaaltje te reserveren voor de PvdA-afdelingsvergadering. Uiteindelijk heb ik in Uden een heerlijke tijd gehad en veel vrienden gemaakt bij de PvdA. En aansluiting bij de Rooie Vrouwen was het begin van mijn emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. We volgden de ene cursus na de andere en emancipeerden dat het een lieve lust was. We zongen uit volle borst mee met Coby Schreier in het Vrouwenkaffee:“Vrouwen we strijden samen voor een betere mensenmaatschappij”.Tweedekans-onderwijsJongens gingen na de lagere school als vanzelf naar de middelbare. Voor meisjes was het uitzonderlijk om te studeren. Mijn vader zei ‘Later zorgt een man voor je dus studie en eigen inkomen zijn niet nodig’. Ik was nog te jong en te bleu om daartegen te protesteren en ging op mijn 16de aan het werk. Vanuit leergierigheid begin ik met de schriftelijke cursus ‘Politiek Bekeken’ bij de Stichting Burgerschapscursus. Een onderdeel van de cursus was een dag meelopen in de Tweede Kamer. Ik interviewde, zeer onder de indruk, Aad Kosto en Annelien Kapeyne van de Capello herinner ik me. Later werd ik bij de Rooie Vrouwen gestimuleerd om parttime onderwijs te volgen. Vanaf mijn 29ste stapelde ik de ene studie op de andere. Zie LinkedIn. Ik baalde wel dat ik weer op zondag over mijn werk scripties zat te maken, maar al bij al leerde ik gemakkelijk en genoot van de studie- en loopbaanstappen die daaruit voortvloeiden.

Ben je er voor mij?Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft. Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact  geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!

Dikke en dunne vriendenIn Suriname hoorde ik praten over dikke en dunne vrienden. Dit loste voor mij meteen iets op wat toch altijd ingewikkeld voelde. Is het nou een kennis of een vriend? Nu zijn het voor mij allemaal vrienden. De een wat dikker, de ander wat dunner. Vriendschap vind ik essentieel voor de kwaliteit van leven. Met vrienden voel je je verbonden en tegelijk vrij en onafhankelijk. Dit ervaar ik in onze familie. Ik heb vier zussen en vier broers. Al vroeg leerde ik samen delen, lachen, werken, ruziemaken, spelen, enzovoort. Ook leerde ik mijn best te doen om een portie van de ouderlijke aandacht te krijgen die verdeeld moest worden tussen de drukke zaak en het grote gezin. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit een ex-zus of ex-broer krijg. Het warme geborgen gevoel blijft. Bij vriendschapsrelaties gaat dit anders. Vrienden komen en gaan, bewegen voor langere of kortere tijd mee met woonplaats, studie, partner, hobby, kinderen of werkkring. Vrienden maken gaat niet zomaar en vrienden uit het oog verliezen doet net als een scheiding zeer. Pijn die je kunt verteren waardoor ruimte komt voor nieuwe vriendschappen. Dunne vrienden worden dikke vrienden of omgekeerd.

Stilstaan om vooruit te komenMaar goed dat deze stoel niet kan praten. In mijn praktijk is vanzelfsprekend sprake van vertrouwelijkheid. Wat heb ik veel vrouwen en ook mannen uitgenodigd om te stoppen, te zitten en te voelen. Pas nadat ik dit zelf met pijn en moeite aandurfde, er zelfs vertrouwd mee raakte en nog sterker... vaak vrijwillig stop en ga zitten voelen. Aansluitend op de 4-jarige Lagere Detailhandelsschool ben ik als 16-jarige mijn fulltime werkend leven gestart. Al snel daarna ben ik daarnaast een leergierige parttime studie-stapelaar geworden en tot nu toe gebleven. Zie mijn profiel op LinkedIn als je wilt. https://www.linkedin.com/in/jozienwijnakker/ Tientallen zelfmanagement-boeken, studies en podcasts heb ik verslonden. Geleidelijk aan is de studie-verslaving vervangen door nieuwsgierigheid en enthousiasme. Mijn spreekwoordelijke shit werd compost en ik schrijf dan ook vrijwillig en met veel plezier over persoonlijke ontwikkeling, vooral op basis van haptonomie. Mij heeft al die ontwikkeling goed gedaan en hierover deel ik van harte. In mijn persoonlijk proces en mijn coach- en haptotherapiepraktijk staat de 'methode' stoppen-zitten-voelen centraal. Opgedane kennis en uitgebreide ervaring hebben me laten zien dat je echt vooruitkomt als je een pas op de plaats maakt. Velen heb ik uitgenodigd, aangemoedigd en begeleid bij verkenning van hun binnenwereld. Je kunt hiermee zelf aan de slag gaan. Deze blogs zijn bedoeld om je mogelijkheden aan te reiken, zijn echter geen vervanging van begeleiding door hulpverleners. Raadpleeg daarom desgewenst of zonodig je huisarts, een haptotherapeut www.hapto.nl. of andere specialist. 

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Die ‘rooien’Rond mijn 22ste werd ik in 1976 lid van de Partij van de Arbeid. In het Brabantse dorp waar ik woonde vierde destijds de KVP hoogtij. Die ‘rooien’ werden als hartstikke links en bedreigend gezien in het vertrouwde, overwegend katholieke en patriarchale zuiden. In het volgende iets grotere dorp was het niet veel anders. Het kostte rond 1975 nog moeite om een zaaltje te reserveren voor de PvdA-afdelingsvergadering. Uiteindelijk heb ik in Uden een heerlijke tijd gehad en veel vrienden gemaakt bij de PvdA. En aansluiting bij de Rooie Vrouwen was het begin van mijn emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. We volgden de ene cursus na de andere en emancipeerden dat het een lieve lust was. We zongen uit volle borst mee met Coby Schreier in het Vrouwenkaffee:“Vrouwen we strijden samen voor een betere mensenmaatschappij”.Tweedekans-onderwijsJongens gingen na de lagere school als vanzelf naar de middelbare. Voor meisjes was het uitzonderlijk om te studeren. Mijn vader zei ‘Later zorgt een man voor je dus studie en eigen inkomen zijn niet nodig’. Ik was nog te jong en te bleu om daartegen te protesteren en ging op mijn 16de aan het werk. Vanuit leergierigheid begin ik met de schriftelijke cursus ‘Politiek Bekeken’ bij de Stichting Burgerschapscursus. Een onderdeel van de cursus was een dag meelopen in de Tweede Kamer. Ik interviewde, zeer onder de indruk, Aad Kosto en Annelien Kapeyne van de Capello herinner ik me. Later werd ik bij de Rooie Vrouwen gestimuleerd om parttime onderwijs te volgen. Vanaf mijn 29ste stapelde ik de ene studie op de andere. Zie LinkedIn. Ik baalde wel dat ik weer op zondag over mijn werk scripties zat te maken, maar al bij al leerde ik gemakkelijk en genoot van de studie- en loopbaanstappen die daaruit voortvloeiden.

Ben je er voor mij?Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft. Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact  geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!

Dikke en dunne vriendenIn Suriname hoorde ik praten over dikke en dunne vrienden. Dit loste voor mij meteen iets op wat toch altijd ingewikkeld voelde. Is het nou een kennis of een vriend? Nu zijn het voor mij allemaal vrienden. De een wat dikker, de ander wat dunner. Vriendschap vind ik essentieel voor de kwaliteit van leven. Met vrienden voel je je verbonden en tegelijk vrij en onafhankelijk. Dit ervaar ik in onze familie. Ik heb vier zussen en vier broers. Al vroeg leerde ik samen delen, lachen, werken, ruziemaken, spelen, enzovoort. Ook leerde ik mijn best te doen om een portie van de ouderlijke aandacht te krijgen die verdeeld moest worden tussen de drukke zaak en het grote gezin. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit een ex-zus of ex-broer krijg. Het warme geborgen gevoel blijft. Bij vriendschapsrelaties gaat dit anders. Vrienden komen en gaan, bewegen voor langere of kortere tijd mee met woonplaats, studie, partner, hobby, kinderen of werkkring. Vrienden maken gaat niet zomaar en vrienden uit het oog verliezen doet net als een scheiding zeer. Pijn die je kunt verteren waardoor ruimte komt voor nieuwe vriendschappen. Dunne vrienden worden dikke vrienden of omgekeerd.

Stilstaan om vooruit te komenMaar goed dat deze stoel niet kan praten. In mijn praktijk is vanzelfsprekend sprake van vertrouwelijkheid. Wat heb ik veel vrouwen en ook mannen uitgenodigd om te stoppen, te zitten en te voelen. Pas nadat ik dit zelf met pijn en moeite aandurfde, er zelfs vertrouwd mee raakte en nog sterker... vaak vrijwillig stop en ga zitten voelen. Aansluitend op de 4-jarige Lagere Detailhandelsschool ben ik als 16-jarige mijn fulltime werkend leven gestart. Al snel daarna ben ik daarnaast een leergierige parttime studie-stapelaar geworden en tot nu toe gebleven. Zie mijn profiel op LinkedIn als je wilt. https://www.linkedin.com/in/jozienwijnakker/ Tientallen zelfmanagement-boeken, studies en podcasts heb ik verslonden. Geleidelijk aan is de studie-verslaving vervangen door nieuwsgierigheid en enthousiasme. Mijn spreekwoordelijke shit werd compost en ik schrijf dan ook vrijwillig en met veel plezier over persoonlijke ontwikkeling, vooral op basis van haptonomie. Mij heeft al die ontwikkeling goed gedaan en hierover deel ik van harte. In mijn persoonlijk proces en mijn coach- en haptotherapiepraktijk staat de 'methode' stoppen-zitten-voelen centraal. Opgedane kennis en uitgebreide ervaring hebben me laten zien dat je echt vooruitkomt als je een pas op de plaats maakt. Velen heb ik uitgenodigd, aangemoedigd en begeleid bij verkenning van hun binnenwereld. Je kunt hiermee zelf aan de slag gaan. Deze blogs zijn bedoeld om je mogelijkheden aan te reiken, zijn echter geen vervanging van begeleiding door hulpverleners. Raadpleeg daarom desgewenst of zonodig je huisarts, een haptotherapeut www.hapto.nl. of andere specialist. 

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Die ‘rooien’Rond mijn 22ste werd ik in 1976 lid van de Partij van de Arbeid. In het Brabantse dorp waar ik woonde vierde destijds de KVP hoogtij. Die ‘rooien’ werden als hartstikke links en bedreigend gezien in het vertrouwde, overwegend katholieke en patriarchale zuiden. In het volgende iets grotere dorp was het niet veel anders. Het kostte rond 1975 nog moeite om een zaaltje te reserveren voor de PvdA-afdelingsvergadering. Uiteindelijk heb ik in Uden een heerlijke tijd gehad en veel vrienden gemaakt bij de PvdA. En aansluiting bij de Rooie Vrouwen was het begin van mijn emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. We volgden de ene cursus na de andere en emancipeerden dat het een lieve lust was. We zongen uit volle borst mee met Coby Schreier in het Vrouwenkaffee:“Vrouwen we strijden samen voor een betere mensenmaatschappij”.Tweedekans-onderwijsJongens gingen na de lagere school als vanzelf naar de middelbare. Voor meisjes was het uitzonderlijk om te studeren. Mijn vader zei ‘Later zorgt een man voor je dus studie en eigen inkomen zijn niet nodig’. Ik was nog te jong en te bleu om daartegen te protesteren en ging op mijn 16de aan het werk. Vanuit leergierigheid begin ik met de schriftelijke cursus ‘Politiek Bekeken’ bij de Stichting Burgerschapscursus. Een onderdeel van de cursus was een dag meelopen in de Tweede Kamer. Ik interviewde, zeer onder de indruk, Aad Kosto en Annelien Kapeyne van de Capello herinner ik me. Later werd ik bij de Rooie Vrouwen gestimuleerd om parttime onderwijs te volgen. Vanaf mijn 29ste stapelde ik de ene studie op de andere. Zie LinkedIn. Ik baalde wel dat ik weer op zondag over mijn werk scripties zat te maken, maar al bij al leerde ik gemakkelijk en genoot van de studie- en loopbaanstappen die daaruit voortvloeiden.

Ben je er voor mij?Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft. Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact  geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!

Dikke en dunne vriendenIn Suriname hoorde ik praten over dikke en dunne vrienden. Dit loste voor mij meteen iets op wat toch altijd ingewikkeld voelde. Is het nou een kennis of een vriend? Nu zijn het voor mij allemaal vrienden. De een wat dikker, de ander wat dunner. Vriendschap vind ik essentieel voor de kwaliteit van leven. Met vrienden voel je je verbonden en tegelijk vrij en onafhankelijk. Dit ervaar ik in onze familie. Ik heb vier zussen en vier broers. Al vroeg leerde ik samen delen, lachen, werken, ruziemaken, spelen, enzovoort. Ook leerde ik mijn best te doen om een portie van de ouderlijke aandacht te krijgen die verdeeld moest worden tussen de drukke zaak en het grote gezin. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit een ex-zus of ex-broer krijg. Het warme geborgen gevoel blijft. Bij vriendschapsrelaties gaat dit anders. Vrienden komen en gaan, bewegen voor langere of kortere tijd mee met woonplaats, studie, partner, hobby, kinderen of werkkring. Vrienden maken gaat niet zomaar en vrienden uit het oog verliezen doet net als een scheiding zeer. Pijn die je kunt verteren waardoor ruimte komt voor nieuwe vriendschappen. Dunne vrienden worden dikke vrienden of omgekeerd.

Stilstaan om vooruit te komenMaar goed dat deze stoel niet kan praten. In mijn praktijk is vanzelfsprekend sprake van vertrouwelijkheid. Wat heb ik veel vrouwen en ook mannen uitgenodigd om te stoppen, te zitten en te voelen. Pas nadat ik dit zelf met pijn en moeite aandurfde, er zelfs vertrouwd mee raakte en nog sterker... vaak vrijwillig stop en ga zitten voelen. Aansluitend op de 4-jarige Lagere Detailhandelsschool ben ik als 16-jarige mijn fulltime werkend leven gestart. Al snel daarna ben ik daarnaast een leergierige parttime studie-stapelaar geworden en tot nu toe gebleven. Zie mijn profiel op LinkedIn als je wilt. https://www.linkedin.com/in/jozienwijnakker/ Tientallen zelfmanagement-boeken, studies en podcasts heb ik verslonden. Geleidelijk aan is de studie-verslaving vervangen door nieuwsgierigheid en enthousiasme. Mijn spreekwoordelijke shit werd compost en ik schrijf dan ook vrijwillig en met veel plezier over persoonlijke ontwikkeling, vooral op basis van haptonomie. Mij heeft al die ontwikkeling goed gedaan en hierover deel ik van harte. In mijn persoonlijk proces en mijn coach- en haptotherapiepraktijk staat de 'methode' stoppen-zitten-voelen centraal. Opgedane kennis en uitgebreide ervaring hebben me laten zien dat je echt vooruitkomt als je een pas op de plaats maakt. Velen heb ik uitgenodigd, aangemoedigd en begeleid bij verkenning van hun binnenwereld. Je kunt hiermee zelf aan de slag gaan. Deze blogs zijn bedoeld om je mogelijkheden aan te reiken, zijn echter geen vervanging van begeleiding door hulpverleners. Raadpleeg daarom desgewenst of zonodig je huisarts, een haptotherapeut www.hapto.nl. of andere specialist. 

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Die ‘rooien’Rond mijn 22ste werd ik in 1976 lid van de Partij van de Arbeid. In het Brabantse dorp waar ik woonde vierde destijds de KVP hoogtij. Die ‘rooien’ werden als hartstikke links en bedreigend gezien in het vertrouwde, overwegend katholieke en patriarchale zuiden. In het volgende iets grotere dorp was het niet veel anders. Het kostte rond 1975 nog moeite om een zaaltje te reserveren voor de PvdA-afdelingsvergadering. Uiteindelijk heb ik in Uden een heerlijke tijd gehad en veel vrienden gemaakt bij de PvdA. En aansluiting bij de Rooie Vrouwen was het begin van mijn emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. We volgden de ene cursus na de andere en emancipeerden dat het een lieve lust was. We zongen uit volle borst mee met Coby Schreier in het Vrouwenkaffee:“Vrouwen we strijden samen voor een betere mensenmaatschappij”.Tweedekans-onderwijsJongens gingen na de lagere school als vanzelf naar de middelbare. Voor meisjes was het uitzonderlijk om te studeren. Mijn vader zei ‘Later zorgt een man voor je dus studie en eigen inkomen zijn niet nodig’. Ik was nog te jong en te bleu om daartegen te protesteren en ging op mijn 16de aan het werk. Vanuit leergierigheid begin ik met de schriftelijke cursus ‘Politiek Bekeken’ bij de Stichting Burgerschapscursus. Een onderdeel van de cursus was een dag meelopen in de Tweede Kamer. Ik interviewde, zeer onder de indruk, Aad Kosto en Annelien Kapeyne van de Capello herinner ik me. Later werd ik bij de Rooie Vrouwen gestimuleerd om parttime onderwijs te volgen. Vanaf mijn 29ste stapelde ik de ene studie op de andere. Zie LinkedIn. Ik baalde wel dat ik weer op zondag over mijn werk scripties zat te maken, maar al bij al leerde ik gemakkelijk en genoot van de studie- en loopbaanstappen die daaruit voortvloeiden.

Ben je er voor mij?Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft. Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact  geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!

Dikke en dunne vriendenIn Suriname hoorde ik praten over dikke en dunne vrienden. Dit loste voor mij meteen iets op wat toch altijd ingewikkeld voelde. Is het nou een kennis of een vriend? Nu zijn het voor mij allemaal vrienden. De een wat dikker, de ander wat dunner. Vriendschap vind ik essentieel voor de kwaliteit van leven. Met vrienden voel je je verbonden en tegelijk vrij en onafhankelijk. Dit ervaar ik in onze familie. Ik heb vier zussen en vier broers. Al vroeg leerde ik samen delen, lachen, werken, ruziemaken, spelen, enzovoort. Ook leerde ik mijn best te doen om een portie van de ouderlijke aandacht te krijgen die verdeeld moest worden tussen de drukke zaak en het grote gezin. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit een ex-zus of ex-broer krijg. Het warme geborgen gevoel blijft. Bij vriendschapsrelaties gaat dit anders. Vrienden komen en gaan, bewegen voor langere of kortere tijd mee met woonplaats, studie, partner, hobby, kinderen of werkkring. Vrienden maken gaat niet zomaar en vrienden uit het oog verliezen doet net als een scheiding zeer. Pijn die je kunt verteren waardoor ruimte komt voor nieuwe vriendschappen. Dunne vrienden worden dikke vrienden of omgekeerd.

Stilstaan om vooruit te komenMaar goed dat deze stoel niet kan praten. In mijn praktijk is vanzelfsprekend sprake van vertrouwelijkheid. Wat heb ik veel vrouwen en ook mannen uitgenodigd om te stoppen, te zitten en te voelen. Pas nadat ik dit zelf met pijn en moeite aandurfde, er zelfs vertrouwd mee raakte en nog sterker... vaak vrijwillig stop en ga zitten voelen. Aansluitend op de 4-jarige Lagere Detailhandelsschool ben ik als 16-jarige mijn fulltime werkend leven gestart. Al snel daarna ben ik daarnaast een leergierige parttime studie-stapelaar geworden en tot nu toe gebleven. Zie mijn profiel op LinkedIn als je wilt. https://www.linkedin.com/in/jozienwijnakker/ Tientallen zelfmanagement-boeken, studies en podcasts heb ik verslonden. Geleidelijk aan is de studie-verslaving vervangen door nieuwsgierigheid en enthousiasme. Mijn spreekwoordelijke shit werd compost en ik schrijf dan ook vrijwillig en met veel plezier over persoonlijke ontwikkeling, vooral op basis van haptonomie. Mij heeft al die ontwikkeling goed gedaan en hierover deel ik van harte. In mijn persoonlijk proces en mijn coach- en haptotherapiepraktijk staat de 'methode' stoppen-zitten-voelen centraal. Opgedane kennis en uitgebreide ervaring hebben me laten zien dat je echt vooruitkomt als je een pas op de plaats maakt. Velen heb ik uitgenodigd, aangemoedigd en begeleid bij verkenning van hun binnenwereld. Je kunt hiermee zelf aan de slag gaan. Deze blogs zijn bedoeld om je mogelijkheden aan te reiken, zijn echter geen vervanging van begeleiding door hulpverleners. Raadpleeg daarom desgewenst of zonodig je huisarts, een haptotherapeut www.hapto.nl. of andere specialist. 

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Die ‘rooien’Rond mijn 22ste werd ik in 1976 lid van de Partij van de Arbeid. In het Brabantse dorp waar ik woonde vierde destijds de KVP hoogtij. Die ‘rooien’ werden als hartstikke links en bedreigend gezien in het vertrouwde, overwegend katholieke en patriarchale zuiden. In het volgende iets grotere dorp was het niet veel anders. Het kostte rond 1975 nog moeite om een zaaltje te reserveren voor de PvdA-afdelingsvergadering. Uiteindelijk heb ik in Uden een heerlijke tijd gehad en veel vrienden gemaakt bij de PvdA. En aansluiting bij de Rooie Vrouwen was het begin van mijn emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. We volgden de ene cursus na de andere en emancipeerden dat het een lieve lust was. We zongen uit volle borst mee met Coby Schreier in het Vrouwenkaffee:“Vrouwen we strijden samen voor een betere mensenmaatschappij”.Tweedekans-onderwijsJongens gingen na de lagere school als vanzelf naar de middelbare. Voor meisjes was het uitzonderlijk om te studeren. Mijn vader zei ‘Later zorgt een man voor je dus studie en eigen inkomen zijn niet nodig’. Ik was nog te jong en te bleu om daartegen te protesteren en ging op mijn 16de aan het werk. Vanuit leergierigheid begin ik met de schriftelijke cursus ‘Politiek Bekeken’ bij de Stichting Burgerschapscursus. Een onderdeel van de cursus was een dag meelopen in de Tweede Kamer. Ik interviewde, zeer onder de indruk, Aad Kosto en Annelien Kapeyne van de Capello herinner ik me. Later werd ik bij de Rooie Vrouwen gestimuleerd om parttime onderwijs te volgen. Vanaf mijn 29ste stapelde ik de ene studie op de andere. Zie LinkedIn. Ik baalde wel dat ik weer op zondag over mijn werk scripties zat te maken, maar al bij al leerde ik gemakkelijk en genoot van de studie- en loopbaanstappen die daaruit voortvloeiden.

Ben je er voor mij?Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft. Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact  geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!

Dikke en dunne vriendenIn Suriname hoorde ik praten over dikke en dunne vrienden. Dit loste voor mij meteen iets op wat toch altijd ingewikkeld voelde. Is het nou een kennis of een vriend? Nu zijn het voor mij allemaal vrienden. De een wat dikker, de ander wat dunner. Vriendschap vind ik essentieel voor de kwaliteit van leven. Met vrienden voel je je verbonden en tegelijk vrij en onafhankelijk. Dit ervaar ik in onze familie. Ik heb vier zussen en vier broers. Al vroeg leerde ik samen delen, lachen, werken, ruziemaken, spelen, enzovoort. Ook leerde ik mijn best te doen om een portie van de ouderlijke aandacht te krijgen die verdeeld moest worden tussen de drukke zaak en het grote gezin. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit een ex-zus of ex-broer krijg. Het warme geborgen gevoel blijft. Bij vriendschapsrelaties gaat dit anders. Vrienden komen en gaan, bewegen voor langere of kortere tijd mee met woonplaats, studie, partner, hobby, kinderen of werkkring. Vrienden maken gaat niet zomaar en vrienden uit het oog verliezen doet net als een scheiding zeer. Pijn die je kunt verteren waardoor ruimte komt voor nieuwe vriendschappen. Dunne vrienden worden dikke vrienden of omgekeerd.

Stilstaan om vooruit te komenMaar goed dat deze stoel niet kan praten. In mijn praktijk is vanzelfsprekend sprake van vertrouwelijkheid. Wat heb ik veel vrouwen en ook mannen uitgenodigd om te stoppen, te zitten en te voelen. Pas nadat ik dit zelf met pijn en moeite aandurfde, er zelfs vertrouwd mee raakte en nog sterker... vaak vrijwillig stop en ga zitten voelen. Aansluitend op de 4-jarige Lagere Detailhandelsschool ben ik als 16-jarige mijn fulltime werkend leven gestart. Al snel daarna ben ik daarnaast een leergierige parttime studie-stapelaar geworden en tot nu toe gebleven. Zie mijn profiel op LinkedIn als je wilt. https://www.linkedin.com/in/jozienwijnakker/ Tientallen zelfmanagement-boeken, studies en podcasts heb ik verslonden. Geleidelijk aan is de studie-verslaving vervangen door nieuwsgierigheid en enthousiasme. Mijn spreekwoordelijke shit werd compost en ik schrijf dan ook vrijwillig en met veel plezier over persoonlijke ontwikkeling, vooral op basis van haptonomie. Mij heeft al die ontwikkeling goed gedaan en hierover deel ik van harte. In mijn persoonlijk proces en mijn coach- en haptotherapiepraktijk staat de 'methode' stoppen-zitten-voelen centraal. Opgedane kennis en uitgebreide ervaring hebben me laten zien dat je echt vooruitkomt als je een pas op de plaats maakt. Velen heb ik uitgenodigd, aangemoedigd en begeleid bij verkenning van hun binnenwereld. Je kunt hiermee zelf aan de slag gaan. Deze blogs zijn bedoeld om je mogelijkheden aan te reiken, zijn echter geen vervanging van begeleiding door hulpverleners. Raadpleeg daarom desgewenst of zonodig je huisarts, een haptotherapeut www.hapto.nl. of andere specialist. 

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.