Praten en luisteren
Als (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander.
Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden? Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.
Zelfzorg in contact
Geregeld bezoek ik een therapeut met verstand van gevoel die me helpt om restjes oud zeer en beperkende overtuigingen aan te kijken, te doorvoelen en om te buigen naar gedrag dat me goed doet. Ook heb ik intervisie met collega’s. Bij deze intervisie kwam eerder vooral onze professie (HRM en Haptonomie) met casuïstiek uit ieders praktijk aan de orde. Nu staat de eigen persoonlijke ontwikkeling meer centraal, hetgeen evengoed een positieve uitwerking heeft naar ieders professionele leven, voor zover daar nog sprake van is. En deze blogs schrijven dagen me uit tot zelfreflectie en dragen bij aan persoonlijke ontwikkeling. Voor mezelf en ik hoop ook voor jou als lezer daartoe te inspireren.
Freedom is just another word for nothing left to lose. Janis Joplin
Afhankelijk & Onafhankelijk.
Afhankelijkheid lijkt uit de mode. Onafhankelijk je eigen regie voeren dat ‘is’ de bedoeling. Zelfredzaamheid. Eigen verantwoordelijkheid. Op eigen benen staan. Je eigen problemen oplossen. Niemand nodig hebben.
Het wordt aan alle kanten aangemoedigd en ik doe daar aan mee en toch klopt er iets niet voor mij.
Hoe zit het dan met samen menszijn, met affectieve bevestiging, met elkaar wel degelijk nodig hebben, met partnerschap, vriendschap, nabuurschap en last but not least met familie? Afhankelijkheid gaat toch niet alleen over ziekte en zwakte? Eenzaamheid en gemis aan huid-op-huid-contact kennen we nog al te goed vanuit de coronatijd. Bij een te onafhankelijk opstelling groeit gebrek aan wederkerige intimiteit, gezelligheid, vrolijkheid, steun en warmte.
Bindings- en Verlatingsangst
Ook in de partnerliefde zie je dit patroon terug. Eerst gaan stelletjes volledig in elkaar op, willen elkaar liefst 24/7 spreken, ruiken, proeven en aanraken. Ik kan niet leven zonder jou. En als vanzelf krijgen ze hier genoeg van. De wereld wordt weer groter dan jij en ik. Partners spreken weer meer af met vrienden, steken energie in hun werk, gaan een cursus volgen of een liefhebberij de ruimte te geven. Een dynamische balans tussen samenzijn & alleen-zijn vormt voor mij de basis voor levensgeluk. Juist in vrijwillige afhankelijkheid ontstaat intieme verbondenheid. Net als een kindje kun je je als volwassene afhankelijk voelen van steun en support van je geliefde(n) in de wetenschap dat er naasten zijn waar je onvoorwaardelijk op terug kunt vallen bij vreugde en verdriet. Vanuit zo’n veilige basis durft het kind, en evengoed de volwassene, vrijmoedig de wijde wereld in te trekken en weer terug te keren om zich te laven in de vertrouwde thuishaven.
Liefdesbang
In het algemeen zie je dat vrouwen vaak liefdesbang zijn om zich krachtig en autonoom op te stellen en mannen voor bemoeizucht en afhankelijkheid. Hannah Cuppen schrijft hier prachtig over in het boek Liefdesbang.
Door mij zwart/wit geoordeeld: Vrouwen hebben de neiging zich te aanhankelijk te gedragen omdat mannen van zichzelf geen afhankelijkheid mogen tonen. Hij blijft afstandelijk om koste wat kost een affectieve verbinding en nog erger… gevoelens van kwetsbaarheid te voorkomen. Zij gaat vervolgens claimen. trekken en duwen, blijf bij me, waardoor hij nog meer terugdeinst. En zo ontstaat een ongezonde op angst in plaats van op liefde gebaseerde relatie-dynamiek.
Samen Leven
Liefde stroomt vrijuit als ieder volledig de verantwoordelijkheid draagt voor het vervullen van haar of zijn eigen (tot nu toe onvervulde) behoeften. Dit is je eigen taak maar je hoeft het zeker niet alleen te doen. Juist de relatie met de ander ervaar ik als een spiegel voor mijn continu ontwikkelingsproces. Door de verbinding met je partner, familie, vrienden, collega’s, enzovoort, leer je jezelf kennen, raak je geïrriteerd of geïnspireerd, krijg je nieuwe inzichten en ervaar je hopelijk volop affectieve bevestiging. Als er sprake is van oprechte wederzijdse steun en respect durf je jezelf kwetsbaar open te stellen en glashelder grenzen aan te geven waardoor je op eigen benen van harte samen leeft.
❤️ Vrij in Verbinding ♥️
Reactie plaatsen
Reacties