Bij ons thuis
In Brabant waar ik ben opgegroeid spreken we over ‘ons thuis’, ‘ons moeder’, enz. Dat woordje ‘ons’ draait om een thuisgevoel dat moeilijk in woorden uit te leggen valt. Je voelt je geborgen, je hoort er bij, het voelt veilig en vertrouwd. We verstaan elkaar in het Brabants dialect, dat zelfs per dorp verschillend is. En hoe emotioneler we zijn, hoe meer dialect te horen valt.
In dit omsloten samenzijn schuilt het gevaar van afgrenzen, het woord ‘wij’ in brede zin wordt dan mogelijk vergeten. Hoeveel ruimte is er van ‘ons’ om onszelf open te stellen voor anderen.
Open of gesloten
In het dorp van mijn moederstaal werden mensen uit de stad ‘import’ genoemd. Ik ben in de zestiger jaren opgegroeid. Toen speelde verzuiling nog een grote rol. De protestanten, de katholieken, de heidenen zelfs. Allemaal met een eigen voetbalclub, tv-zender, school, krant, enz. Deze verticale zuilen zijn verleden tijd. Nu ligt via het world-wide-web de hele wereld voor ons open. Dit betekent niet dat we ons automatisch openstellen voor elke persoon of groepering. Wel kunnen we onszelf openstellen voor de innerlijke stille ruimte in onszelf waar alles wat er is vanzelf wordt toegelaten. Je beweegt mee met wat zich aandient.
Non-verbaal verstaan
Als mijn familie bij elkaar is wordt er verbaal niet zoveel echt uitgewisseld. Dat gebeurt wel in kleine kring. Aan de lange eettafel waar we liefst schouder aan schouder voorovergebogen bij elkaar zitten, wordt druk gepraat. Er wordt volop en vaak luidkeels door elkaar gepraat en veel gelachen. Daar geniet ik enorm van, dat voelt zo vertrouwd. Tegelijkertijd voelen, horen en zien we elkaar echt wel. We lezen elkaars gemoed, herkennen ‘nestgeuren’. Daar hebben we niet meteen tekst voor nodig. Aan zo’n samenzijn ‘bij ons thuis’ kan ik me laven terwijl het voor een ander wellicht overkomt als een luidruchtige chaos.
Thuisgevoel in je lijf
Intussen woon en werk ik bijna twintig jaar in Amsterdam met de Amstel voor de deur. Deze rivier is intussen net zo eigen als de Maas. In de doorgaande beweging van vrijheid & verbinding, geniet ik hier in de stad vooral van de vrijheid. Het keurslijf van vroeger, als dat er al was, knelt niet langer. Iedereen kan ruimte nemen om -ook in contact met anderen- in vrijheid keuzes te maken. Intussen weet ik dat dit evengoed in een dorp kan als je trouw bent aan jezelf. De omgeving is hooguit een spiegel. Door bewust aanwezig te zijn in je stille midden krijg je steeds meer een gevoel van basiszekerheid. Denk maar aan een duikelaartje dat -wat er ook gebeurt- steeds weer in het midden terugveert. Hoe meer veiligheid je in je jeugd hebt ervaren hoe meer je durft te vertrouwen op je innerlijke thuisbasis. Ook als je vroeger affectieve bevestiging hebt gemist kun je alsnog stevigheid ervaren waar je op kunt vertrouwen.
Stoppen-zitten-voelen
Ik noem mijn binnenste mijn veilige haven van waaruit ik de wijde wereld in trek en veilig terugkeer. Door stevig op je billen te zitten en te verwijlen bij wat je lichaam te vertellen heeft neem je afstand van de schijnveiligheid van mentale controle. Door te stoppen, te gaan zitten en te voelen beleef je je zelf met lichaamssensaties en gevoelens voluit in het moment. En ik hoor dagelijks van mensen dat juist het contact met hun basis na enige tijd moeiteloos innerlijke rust brengt. Het moeilijkst hiervan is voor de meesten dat je er totaal niets voor hoeft te doen. Vergelijk het met een glas troebel appelsap. Door het te laten staan zakt de droesem vanzelf geleidelijk naar de bodem. Je gaat meer en meer vertrouwen op de veiligheid en rust in je zelf. Op je eigen thuisbasis.
