Heilzaam
In de Volkskrant las ik een recensie van het boek ‘De kracht van breien’ van Lorette Napoleioni’ over de heilzaamheid van breien. Om letterlijk de, door een crisis onderbroken, draad weer op te pakken. Dat brengt me op iets wat me al langer bezighoudt. En dat is het besef dat het verwerken van pijnlijke gebeurtenissen natuurlijk gepaard gaat met ‘bloed, zweet en tranen’.
En vooral dat daarnaast plezier maken, relativeren en samen lachen verdomd helend werken. Ik kan me na een sombere bui geweldig laven aan een avondje kaarten of nakaarten aan de keukentafel of in het cafe. Of samen buurtend over lief en leed , met de naaimand in het midden, verstelwerk doen. Het voelt heilzaam om na spanning in alle rust te ontladen. Vooral om niets te hoeven. Wat heerlijk toch als je samen geniet van de gewone dingen van het leven. Dit gaat door de pandemie voorlopig anders dan we gewend zijn. Er ontstaan gelukkig creatieve manieren om aan de natuurlijke en helende behoefte van samenzijn tegemoet te komen.
Blij met kleine dingen
Hoe zalig kan het zijn als je de kunst verstaat om gewoonweg onderling plezier te hebben. Met alle begripvolle empathie en serieuze spirituele ontwikkeling wordt mij te vaak het alledaagse plezier vergeten. Ook zoomsessies maken juist die kleine onderlinge vrolijkheid lastig, zelfs onmogelijk. Het zeer gestructureerde, ieder keurig op de beurt, haalt voor mij de sjeu uit het zoomcontact. En dan ook nog geen zoencontacten. Het is behelpen voor de goede zaak. Ik mis het eenvoudigweg lol hebben met elkaar. De slappe lach krijgen. Mijn part gieren om flauwe moppen. Om alle grappen die via de app binnenkomen glimlach ik in mijn uppie dat voelt toch anders. Lekker kletsen, het gaat echt nergens over, en tegelijk voelt het warm en verbonden. Gedeelde smart is halve smart en gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Door het delen komt er in positieve zin iets bij in plaats van dat je iets kwijt raakt.
Steun en toeverlaat
In mijn praktijk ontmoet ik geregeld mensen die enorme behoefte hebben om het spelende, het vrije, het onbevangene dat vroeger te weinig aan bod kwam nu wel ruimte te geven. De serieuze, keurige en verantwoordelijke versie van henzelf heeft lang, voor de gezondheid meestal te lang, de boventoon gevoerd. Daarmee heb je een hartstikke positieve werkreputatie veroverd en voor familie en vrienden ben je een geweldige steun en toeverlaat. Maar word je er zelf echt blij van? Of is het een overlevingspatroon waar je je zoetjesaan bewust van wordt? Vroeger was het kennelijk nodig om het brave jongetje of ijverige meisje aan de buitenwereld te presenteren. Dat hoeft echt niet meer. Nu kun je onvoorwaardelijk jezelf zijn.
Alles mag
Als het past stel ik nog wel eens de vraag: wat zou de ‘bad girl’ in jou het allerliefst doen of laten? Schrijf eens drie dingen op die nu in je opkomen. Je hoeft het mij en ook niet iemand anders te laten zien of te vertellen. Stel je eens voor dat je er om te beginnen een van in praktijk brengt. Meestal krijg ik dan een glimlach van oor tot oor te zien. Wat let je? Je hoeft alleen de verantwoording voor je eigen doen en laten te nemen en verder ben je niemand verantwoording schuldig. Als je jezelf tevreden in de spiegel kunt kijken is dat meer dan genoeg. Je mag alles en moet helemaal niets. Van wie heb je toestemming nodig om te spelen, te vrijbuiten en af en toe buiten de lijntjes te kleuren? Als jij vrij en blij bent besmet je daar je omgeving mee.
